Barbara Bardadyn: Real Madryt. Najmocniejsza drużyna w Hiszpanii. Carlo Ancelotti na każdą pozycję ma po dwóch równie dobrych piłkarzy. Świetne wzmocnienia: Toni Kroos, bezsprzecznie najlepszy na swojej pozycji w Europie, James Rodriguez, który na razie szuka swojego miejsca w zespole, ale szybko powinien stać się jedną z kluczowych postaci, i wreszcie Keylor Navas. Bez względu na to, kto będzie bramkarzem numer 1, zagwarantuje drużynie duży spokój. Po wygraniu Champions League Real Madryt zechce udowodnić, że jest najlepszy także u siebie. Dominik Piechota: Od razu zaznaczam, że w projekt Luisa Enrique nie wierzę, a wszechobecny optymizm związany z jego osobą również jest dla mnie niezrozumiały. Barcelona nie opuści czołówki, nawet w zeszłym roku omal nie zdobyli mistrzostwa, choć wszyscy zarzucali im fatalny sezon. Lucho to jednak fachowiec, którego raczej kojarzę z porozbijaniem szatni i konfliktami w Romie, niż wskazuje na Real Madryt nawiązujący do galaktycznych czasów. Carlo Ancelotti zapewnia madryckiemu klubowi równowagę i stabilność, a maszynę niemal idealną uzupełnił trzema wybitnymi zawodnikami – Keylorem Navasem, Jamesem Rodriguezem oraz Tonim Kroosem. Z Atletico też wiążę spore nadzieje, ale raczej w długoterminowej perspektywie. Pamiętajmy, że ich główną siłą był kolektyw. Zgranie, które wypracowywali przez kilka lat. Pod wodzą Diego Simeone mogą stworzyć wielkie rzeczy, ale jeszcze trochę minie, zanim nowi zawodnicy zafunkcjonują w jego systemie. Argentyńczyk ma jednak szerszą kadrę i większy potencjał personalny niż przed rokiem, dlatego nie skreślam ostatecznie Atleti. Moje przypuszczenia są na ten moment zbliżone do sceny z finału Pucharu Króla, kiedy to Gareth Bale w błyskawicznym tempie uciekał nienadążającemu Marcowi Bartrze. Real Madryt będzie uciekał bezpośrednim konkurentom, bo w klubie nareszcie nastały czasy mądrego i rozsądnego zarządzania. Jakub Kręcidło: Po zwycięstwie w Lidze Mistrzów i Pucharze Króla Realowi Anelottiego do zdobycia zostało wyłącznie mistrzostwo Hiszpanii, ale nie będzie to łatwe. Rok temu mistrzem było Atlético, które w tym roku wygląda na jeszcze silniejsze, bo wzmocniło ławkę i siłę ofensywną zespołu, a nie można zapominać także o Barcelonie, moim zdaniem głównym faworycie do pierwszego miejsca. Barça w końcu ma trenera z wizją, dokupiła dwóch solidnych stoperów, wzmocniła się najlepszą '9' na świecie, a także wymieniła nierównego Cesca na świetnie prezentującego się i w Sevilli, i w sparingach Rakiticia. Walka o tytuł będzie jednak trwała do samego końca. Kto spadnie? Barbara Bardadyn: Kandydatów jest wielu: Almeria, Cordoba, Elche, Deportivo. Nie wiadomo jak będzie prezentować się Eibar, klub z zaledwie 4-milionowym budżetem, który sportowo awansował do Primera, ale musiał jeszcze zebrać wymaganą kwotę kapitału, w czym pomagali ludzie niemal z całego świata (groziła mu degradacja do III ligi). Baskowie słyną z waleczności i zaciętości i myślę, że po pokonaniu tylu przeszkód zrobią wszystko, by w Primera Division zostać dłużej niż tylko jeden sezon. Dominik Piechota: Z miejsca wskazuję na Cordobę oraz Eibar, choć zarazem trzymam kciuki za obie ekipy. W ich rywalizacji więcej jednak romantycznych nadzei niż prawdziwej siły na boisku. Małe klubiki, bez większego doświadczenia czy zaplecza organizacyjnego, budowane w oparciu o wypożyczonych zawodników, którzy indywidualnymi umiejętnościami mają zdobywać punkty. Rzadko kiedy z takiej prowizorki udaje się stworzyć coś trwałego. Więcej wiary można mieć w Deportivo, które także dalekie jest od normalności, lecz piłkarsko prezentuje odpowiedni poziom i ma więcej doświadczenia. W roli trzeciego spadkowicza widzę Almerię – mają kilku interesujących piłkarzy w ofensywie jak Thievy, Hemed czy Dangda, ale drużyna Francisco Rodrigueza posiada za dużo mankamentów. Przed rokiem uratowali się, jednak na tle konkurencji ich skład jest ubogi. Pewnie powalczą do samego końca. W tym roku może być już trudniej o happy end. Jakub Kręcidło: Według mnie przedsezonowym pewniakiem do spadku jest Eibar. Klub ledwo zebrał pieniądze na grę w hiszpańskiej ekstraklasie i pomimo tego, że jego historia jest bardzo romantyczna, ma w swoim składzie zbyt mało talentu do walki w La Liga. Poza Eibar, do grona kandydatów do spadku należy włączyć pozostałych dwóch beniaminków, Córdobę (która praktycznie nie zmieniła składu po zajęciu 7. miejscu w ubiegłym roku w Segunda División i wywalczeniu awansu w play-offach) oraz Deportivo, a także Almeríę, która zakończyła ostatni sezon zaledwie punkt ponad strefą spadkową, czy Elche Przemysława Tytonia. „ Piłkarze Eibar świętują awans do Primera Division” Kto będzie królem strzelców? Barbara Bardadyn: Gdyby nie dyskwalifikacja Luisa Suareza to głównym kandydatem byłby właśnie Urugwajczyk, ale takiej sytuacji Cristiano Ronaldo. Wiadomo – najbardziej łakomy na gole piłkarz. Dominik Piechota: W tym wypadku trudno prorokować – seriami powinni trafiać Mandżukić, Benzema czy Luis Suarez. To tradycyjnie powinna być rozgrywka między Leo Messim a Cristiano Ronaldo. I ostatecznie stawiam na Argentyńczyka. Każdego napotykają lepsze czy gorsze okresy, ale najbardziej regularny, precyzyjny i niezawodny jest właśnie gwiazdor Barcelony. Jakub Kręcidło: Gdyby nie dwumiesięczne zawieszenie, postawiłbym na Luisa Suáreza, który według mnie idealnie pasuje do stylu gry Barcelony i powinien strzelać jak na zawołanie. Nie widzę Leo Messiego w roli króla strzelców, ponieważ Luis Enrique ma widzieć Argentyńczyka grającego nieco głębiej, nie tak blisko bramki rywala jak w poprzednich sezonach. Kto jak nie Suárez? Cristiano Ronaldo wydawałby się być naturalnym kandydatem, ale ma problemy zdrowotne i nie wiadomo, czy będzie w stanie grać na wysokim poziomie przez cały rok. Gareth Bale czy Neymar nie są maszynami gotowymi strzelać po 40 goli w sezonie, a tylko takie wyniki gwarantowały w ubiegłych sezonach trofeum Pichichi. Sprawa trofeum dla króla strzelców powinna się jednak rozstrzygnąć wśród piłkarzy Barçy i Realu, ponieważ ani w składzie Atlético, ani w składzie pozostałych 17 drużyn La Liga nie widzę gracza gotowego strzelić więcej niż 30 bramek w sezonie. „Cristiano Ronaldo” „ ” Kto będzie odkryciem sezonu? Barbara Bardadyn: Raul Jimenez z Atletico Madryt. Napastnik kompletny: szybki, ruchliwy, potrafiący grać tyłem do bramki, dobry w grze głową, potrafiący stworzyć zagrożenie w każdej sytuacji. W Meksyku bywa porównywany do Javiera Hernandeza. Dominik Piechota: Mocno wierzę w talent takich zawodników jak Jonathan Viera, Jhon Cordoba czy Thievy Bifouma. Z taką trójką w ataku ostrzeliwanie nawet najsilniejszych nie byłoby problemem. Każdy z nich miał już jednak swoje epizody w lidze hiszpańskiej i zdążyli nawet pojedynczymi zagraniami przedstawić się szerszej publiczności. Sądzę też, że absolutnymi rewelacjami mogą okazać się Rodrigo Moreno oraz Saul Niguez. Spory potencjał na odkrycia widzę właśnie w nowo budującym się projekcie na Estadio Mestalla – Paco Alcacer, Joao Cancelo, Bruno Zuculini, Rodrigo de Paul, Andre Gomes czy Carles Gil. Żaden z nich nie przekroczył jeszcze 21 lat, a umiejętnościami zdążyli już udowodnić, że mogą stanowić o sile zespołu Nuno Espirito Santo. Moim numerem jeden jest jednak Jose Luis Gaya, 19-letni lewy obrońca. Myślę, że prędko trafi do reprezentacji Hiszpanii, bo potencjałem przerasta Jordiego Albę i Juana Bernata, którzy również wychowali się w walenckim klubie. Gaya to kolejny niesamowity produkt tej szkółki, przede wszystkim cechuje go dojrzałość i inteligencja. Jakub Kręcidło: Wybrałbym Rafinhę, który w tym sezonie dostanie najprawdopodobniej poważną szansę od Barçy, ale on już rok temu błyszczał w barwach Celty, dlatego postawię na Denisa Suáreza. Hiszpan został przez Barcelonę wypożyczony na 2 lata do Sevilli i już od pierwszych meczów pokazuje ogromny potencjał. Ofensywny pomocnik szybko wpasował się do stylu gry drużyny Unaia Emery'ego, a hiszpańscy dziennikarze opisując jego grę piszą o "dotykach magii". Denis Suárez wyróżnia się szybkością, kapitalną techniką, a także świetnym widzeniem gry oraz kreatywnością i wydaje się, że w Sevilli (przynajmniej na razie) odnalazł swój dom. Foto: AFP Denis Suarez (z prawej)” Kto najbardziej zawiedzie? Barbara Bardadyn: Thomas Vermaelen. Barcelona nie ma szczęścia do środkowych obrońców. Przed laty kompletnie zawiódł Dmytro Czyhrynski, później Barcelona nie potrafiła sprowadzić ani Davida Luiza, ani Thiago Silvy, wreszcie kupiła kontuzjowanego Vermaelena, który wybitnym stoperem bynajmniej nie jest. Dominik Piechota: Możemy mieć z początku wątpliwości co do gry Antoine'a Griezmanna czy Jamesa Rodrigueza, ale obaj powinni się odnaleźć w większych klubach. O ile pozwoli na to głowa, bo choćby u Francuza bywało różnie z dyscypliną i podejściem. Wierzę jednak w potencjał obu. O wiele więcej znaków zapytania pojawia się, kiedy przeanalizujemy zakupy obrońców klubu z Camp Nou. Jeremy Mathieu to człowiek ograny w lidze, ale w roli stopera grał wyłącznie przez rok. Ponadto słynie z niestabilności i nie radzenia sobie z presją. Valencia nawet nie dostała się do europejskich pucharów i łatwo traciła gole, kiedy był liderem defensywy. Nie lepiej z Thomasem Vermaelenem, który więcej czasu spędza u lekarza niż na murawie, a obrony Arsenalu także nie zbawił. Dla mnie to wątpliwej klasy wzmocnienia, dlatego ani jeden, ani drugi nie rozwiąże problemów obronnych Katalończyków. Zwłaszcza kiedy szefem tej defensywy ma być wiecznie rozkojarzony Gerard Pique. On sprawdzał się jako pomocnik Puyola, jako człowiek mający "ściskać innych za jaja" – jak mówiło się o Puyolu – raczej się nie odnajdzie. Nie ma odpowiednich cech mentalnych ani przywódczych. Obrona Barcelony pozostaje dla mnie zagadką. Jakub Kręcidło: James Rodríguez. Kolumbijczyk ma spory potencjał marketingowy, jednak pod względem sportowym nie jest Realowi praktycznie do niczego potrzebny. Carlo Ancelotti ma teraz spory ból głowy. Dostał nowego zawodnika za ogromne pieniądze, jednak aby go wystawiać, musi zrezygnować z któregoś z napastników (Bale'a, Benzemy lub Cristiano - wydaje się to raczej nieprawdopodobne) albo z Isco lub Ángela Di Maríi. Szczególnie pozostawienie Argentyńczyka na ławce (lub sprzedanie go) może okazać się fatalną decyzją Realu. Di María był bodaj najlepszym zawodnikiem "Królewskich" w ubiegłym sezonie, to głównie dzięki niemu Real sięgnął po Ligę Mistrzów, a i w tym sezonie wydaje się przyćmiewać swoich kolegów z zespołu, co mogliśmy zauważyć w meczu w Warszawie czy we wtorkowym Superpucharze Hiszpanii. Oczekiwania względem Jamesa są ogromne, jednak jak na razie Ancelotti wydaje się nie wiedzieć, na jakiej pozycji wystawić Kolumbijczyka, aby zachować kluczowy balans między atakiem a obroną. Foto: AFP „Thomas Vermaelen” Kto okaże się najlepszym transferem, a kto największym niewypałem? Barbara Bardadyn: Najlepszy transfer: Toni Kroos. Niemiec imponuje od początku. Nie znając języka i grając po raz pierwszy w nowymi kolegami, wyglądał jakby w Realu Madryt występował co najmniej od dwóch sezonów. Perfekcyjne, niemal co do milimetra podania, świetna wizja gry – to prawdopodobnie najlepiej zainwestowane 30 mln euro przez Florentino Pereza w ostatnich latach. Największy niewypał: Jan Oblak. Atletico Madryt na następcę Thibaut Courtois wydało 16 mln euro (najdroższy transfer bramkarza w historii Primera Division), ale mogą to być pieniądze wyrzucone w błoto. Najpierw okazało się, że Słoweniec ma uraz pleców, później, o czym mówił Luis Filipe Vieira, szef Benfiki, Atletico chciało zwrócić Oblaka. Na razie numerem 1 jest Miguel Angel Moya. Dominik Piechota: Rok w rok jestem pod wrażeniem działań dyrektora Monchiego w Sevilli, dlatego wierzę, że znowu jego zakupy zagwarantują odpowiednią jakość. Między innymi nasz rodak, Grzegorz Krychowiak. W Superpucharze Europy przegrali, ale na skrzydłach wystąpili ludzie, którzy dwa lata temu obracali się dopiero w Segunda Division – Aleix Vidal i Vitolo. Monchi ma dar do wynajdowania piłkarzy robiących później wyniki. Tak było z Rakiticiem, M'bią czy też Baccą. Teraz sprowadzenie Evera Banegi oraz Gerarda Deulofeu uważam za strzały w dziesiątkę. Obaj mają wiele problemów ze stabilną grą czy defensywą, ale pod okiem Unaia Emery'ego mogą dojrzeć. Zacieram ręce na myśl o nowej Sevilli, walczącej o Ligę Mistrzów. Niemal wszyscy dokonali zakupów bezgotówkowych, dlatego wolę oceniać tych, którzy kosztują i mogą zawodzić. Luis Suarez oraz Ivan Rakitić to klasa światowa i powinni się odnaleźć. Jak wspomniałem, nie widzę perspektyw dla Vermaelena i Mathieu, którzy przychodząc do Barcelony zakładają zbyt duże pary butów. Poza tym zupełnie nie przekonuje mnie Alfred Finnbogason mający gwarantować gole Realowi Sociedad. Jakub Kręcidło: Jest z czego wybierać. Luis Suárez i Ivan Rakitić wydają się idealnie pasować do Barçy, podobnie jak i Toni Kroos do Realu czy Antoine Griezmann do Atlético. Za najlepszy transfer uważam jednak Urugwajczyka. W ostatnich latach widać było, że katalońskiemu zespołowi w kluczowych momentach brakowało typowego snajpera, gotowego wykorzystać dośrodkowania czy okazje wykreowane przez kolegów z zespołu. Suárez ma wszystko, czego potrzeba Barcelonie - jest szybki, umie urwać się obrońcy, potrafi strzelać obiema nogami, głową, ma doświadczenie potrzebne do gry na wysokim poziomie. Warto też zwrócić uwagę na ruchy Sevilli, która znowu dokonała kapitalnych transferów, wzmacniając się Everem Banegą, Gerardem Deulofeu, Denisem Suárezem czy Iago Aspasem. Jeśli chodzi o niewypał, może się nim okazać James Rodríguez. O nim było wcześniej, więc może Thomas Vermaelen? Kibice Arsenalu wyśmiewali Barçę za zapłacenie aż 19 milionów euro za rezerwowego stopera i w klubie, i w kadrze. Z jednej strony Vermaelen spełnia wymagania Luisa Enrique, który chciał lewonożnego stopera mogącego grać zarówno w środku jak i na boku obrony, ale z drugiej w ciągu ostatnich 4 lat aż półtora roku ominął z powodu kontuzji, a z powodu razu odniesionego na mundialu nie będzie mógł grać w barwach Barçy przynajmniej do połowy września. Foto: AFP Luis Suarez (w środku)” Jak spiszą się Polacy? Barbara Bardadyn: Najlepiej wypadnie Grzegorz Krychowiak, który od razu zyskał zaufanie trenera i kolegów. Sprawił, że na Sanchez Pizjuan nikt już nie pamięta o Stephane MBii. Odważny, nigdy nie odstawia nogi, doskonale spisuje się zarówno w defensywie, jak i w akcjach ofensywnych. Może być jedną z kluczowych postaci Sevilli. Na razie nie wiadomo na kogo w bramce Elche postawi trener Fran Escriba. W okresie przygotowawczym raz bronił Manu Herrera, raz Przemysław Tytoń. W przypadku Cezarego Wilka wiele wskazuje na to, że częściej będzie siedział na ławce rezerwowych. Dominik Piechota: Cezary Wilk dostanie kilka szans, bo sezon jest długi i wyczerpujący, ale patrząc na to, jak daleko jest w hierarchii szkoleniowca, może to być dla niego rok bez historii. Znacznie lepiej zapatruję się na Przemysława Tytonia oraz Grzegorza Krychowiaka. Bramkarz może znów rozbłysnąć, a Elche to jedno z lepszych miejsc, do jakich mógł trafić, jeśli chodzi o walory defensywne. Przewiduję, że znów będzie się o nim mówiło w kontekście kadry, o ile zostanie numerem jeden. Na ten moment ma lepsze recenzje niż Manu Herrera. Tytoń wróci do poważnego futbolu. Krychowiak, przychodząc na Estadio Ramon Sanchez Pizjuan, czyni niesamowity skok jakościowy, ale jak pokazały pierwsze tygodnie – wyzwanie go nie przerośnie. Banega odpowiedzialny za kreowanie, Krychowiak za destrukcję – tak to widzę. Nasz środkowy powinien być filarem w koncepcji Emery'ego i jemu również wróżę sezon pełen sukcesów i walki o poważniejsze cele. W Sevilli zawsze ambicje sięgają wysoko, a Polak może pomóc je realizować. Jakub Kręcidło: Zdecydowanie największe szanse na sukces ma Grzegorz Krychowiak. Polak zaliczył kapitalne wejście do Sevilli - strzela bramki w sparingach, jest pewnym punktem zespołu i, co chyba najważniejsze, rozegrał fantastyczne spotkanie z Realem Madryt w Superpucharze Europy. Krychowiak podoba się Unaiowi Emery'emu, który zdążył już obdarzyć go sporym kredytem zaufania i jeżeli tylko nie zaliczy serii słabych meczów, będzie kluczową postacią andaluzyjskiej ekipy. Jeżeli chodzi o Czarka Wilka, jego sytuacja jest już jasna - zostaje w Deportivo i będzie stanowił ważną postać drużyny. Polak regularnie występował w składzie za kadencji poprzedniego trenera Depor, jednak później doznał kontuzji wykluczającej go z gry na końcówkę ubiegłego sezonu i początek przygotowań do obecnego. Ostatnie sparingi pokazują jednak, że nowy trener drużyny z La Coruñi, Victor Fernandez, ufa Wilkowi i wystawia go w podstawowym składzie swojego zespołu. Większą zagadką jest pozycja Przemka Tytonia, który w sparingach grał na zmianę ze swoim rywalem, Manu Herrerą, choć to Polak wyszedł w podstawowej jedenastce w trzech z czterech ostatnich sparingów (w jednym został zmieniony w przerwie). Foto: Piotr Matusewicz / Pressfocus Przemysław Tytoń”